Steeds meer skigebieden zoeken verbinding met elkaar. ‘Groter’ en ‘oneindig’ klinkt namelijk marketingtechnisch een stuk aantrekkelijker dan ‘compact’ of ‘overzichtelijk’. Soms is het economisch gezien onvermijdelijk wanneer gebieden voor zo’n gezamenlijke strategie kiezen. Kleinere gebieden gaan kopje onder als gevolg van sneeuwgebrek terwijl investeren in kunstsneeuwinstallaties eenvoudigweg te duur is. Maar is zo’n enorm skigebied eigenlijk wel zo leuk?
‘letzte Pistekontrolle’
Je kent dat wel: je neemt je voor om eens een mooie skitocht te gaan maken naar dat ene punt van het skigebied waar je nog nooit bent geweest. Dat betekent ultravroeg op, eerste skibus pakken en zorgen dat je nummer één bent bij de meest dichtstbijzijnde verbindingslift. Je hebt van tevoren berekend dat je –als alles meezit- nét voor de ‘letzte Pistekontrolle’ weer bij je startpunt bent. En natuurlijk sleep je een hele groep mensen mee die zelf niet zo veel zin hebben om zo’n ingewikkelde route uit te dokteren. Want jij bent nu eenmaal de 'Grote Leider' (15 verschillende typetjes in een wintersportgroep).
'Allemaal piste 117 volgen!'
Geen tijd voor Apfelstrudel
Eenmaal bij de lift zie je dat je gelukkig niet de enige bent: mensen met gekreukte pistekaartjes die studeren op de te nemen route. Eenmaal boven begint de grote stress: snel via afdaling 23 naar lift X, vervolgens afdalen via de 25 naar lift Y. Ai, dit is een zwarte piste, die op het kaartje zo blauw leek… Hopelijk gaat iedereen dat redden. Koffie met Apfelstrudel zit er niet in, want de Leider heeft bepaald dat dáár geen tijd voor is. De mindere skiërs hangen achteraan de groep en dreigen de aansluiting te verliezen. Dat betekent vrijwel zeker… vertraging!
Achterblijvers op adem laten komen
Om de verplichte wachttijd goed te benutten, kijkt de Leider nog maar eens uitgebreid op het pistekaartje. Handschoenen uit, want anders krijg je dat kaartje niet uit je broekzak. Geen pretje bij een temperatuur van dik onder nul. Ondertussen is iedereen weer aangesloten, maar de laatste in de rij laat weten dat hij/zij nu al behoorlijk moe begint te worden… Eigenlijk wil de Leider direct verder, maar hij weet dat het beter is de achterblijvers even op adem te laten komen. OK, dan maar een kwartiertje minder lang aan de lunch op dat fantastische terras waar je normaal gesproken zo lekker uitgebreid in het zonnetje kunt zitten.
'De Leider' controleert nog een keer de route
De eerste afhakers
Als het verste punt nog lang niet is bereikt, krijgt de Leider te maken met de eerste afhakers. En laten dat nu net de mensen zijn die áltijd achter iemand aan skiën zonder zich druk te maken over de route. Dus volgt de onvermijdelijke vraag: hoe kom ik nu het snelste terug…? Omdat de Leider over een groot verantwoordelijkheidsgevoel beschikt, investeert hij/zij nog maar wat extra tijd in uitleg over de te nemen route, terug naar het startpunt.
Nét op tijd voor de laatste lift
De lunch schiet er zo ongeveer bij in, maar ergens in de middag wordt het verste punt toch bereikt. Dan begint de terugweg, uiteraard via een net iets andere route. Want dezelfde weg terug, dat hoort niet bij een Grote Leider. Het tempo wordt ook nog eens opgevoerd, met alle risico’s van dien. Want het ultieme doel is nu: het halen van lift Z die de groep terugbrengt naar het hotel.
De rust keert pas weer terug wanneer de overgebleven groep nog nét op tijd de lift heeft weten te halen. Een grote opluchting maakt zich meester van de Leider. Het doel is bereikt, maar voor de rest was dit één grote slijtageslag. Is dat ook vakantie…?
Benieuwd naar jullie mening over grote skigebieden: leuk of niet leuk?
Als je de laatste lift mist, zal je toch echt op de skibus moeten wachten
Over Kees
Skiën is voor Kees als een tweede leven. In het normale leven is hij geen snelheidsduivel, maar op de piste…Hij gaat meerdere keren per jaar naar de bergen. Zijn favoriete skigebieden liggen vooral in Zwitserland.