Hahellerenhytte: onbemand hutje in het Noorse Sirdal

Door: Ezra Noordermeer. Van de bergen krijg ik nooit genoeg. Er is zoveel te zien en te ontdekken, dat de bergen altijd boeien. Wat mij echter het meest bijblijft zijn de keren dat ik op mezelf was aangewezen. Dat er geen warme Stube is, waar ik me kan gaan warmen, waar niemand je je slaapplaats wijst, waar je zelf je potje moet koken en zelf uit moet vinden hoe alles werkt. Dat zijn de momenten dat je echt kunt genieten, soms pas achteraf, maar je zult ze niet vergeten. Zoals die keer naar de Hahellerenhytte in het Sirdal in Noorwegen.

Barre omstandigheden

We maken in Noorwegen een huttentocht op de ski’s en zijn onderweg naar de Hahellerenhytte. Toen we vanochtend weg gingen, zag je bijna geen hand voor ogen. Het was enorm mistig en de wind waait alle sneeuw recht in je gezicht. De route is bijna volledig gestykt, wat betekent dat er om de paar meter een kleine tak in de sneeuw staat. Ook loopt een groot deel van de route door een flauw dal, dus nemen we de gok dat we ons kunnen blijven oriënteren. Wel blijven we weg van de steilere hellingen om eventuele lawines te vermijden.

Door blijven bikkelen

Doordat we weinig zien, raak ik volledig mijn gevoel voor tijd kwijt. We schuiven door de sneeuw en mijn voeten beginnen steeds meer pijn te doen. Het is echter geen weer om een langere pauze te houden, dus ik probeer gestaag door te skiën. We moeten ergens een weg kruisen en vanaf daar zelf onze route naar de hut zien te vinden. Inderdaad slaan de stykke op een gegeven moment rechtsaf, maar van de weg is niets meer te herkennen! Gelukkig is het nu iets opgeklaard en kunnen we de hut zien liggen. Ik moet echt moeite doen om nog vooruit te komen en ben dolblij als we er zijn.

Compleet verlaten berghut

In de hut is al dagen niemand geweest en het is er stervenskoud. De verwarming in de hut bestaat uit een houtkachel in het keukentje en die is niet zo snel aangestoken en op temperatuur. Er staat ook een gasstel, maar die krijgen we niet aan. Ook na het wisselen van de gasfles lukt het niet. Pas na veel proberen komen we erachter dat er een veiligheidsring op de gasfles zit die omgedraaid moet worden. Eindelijk warmte! Ondertussen lig ik te klappertanden van de kou. Zelfs onder drie lagen dekens en mijn donsjas krijg ik het niet meer warm. Pas als ik me helemaal heb uitgekleed (koud!) en droge kleren heb aangedaan, krijg ik weer wat kleur op mijn wangen.

Dineren bij kaarslicht

De rest van de avond smelten we sneeuw om te zorgen dat we water hebben voor het avondeten en thee. Het is echt knus met zijn vieren in de hut en we zitten gezellig bij kaarslicht totdat we onze stapelbedden opzoeken in het kamertje ernaast. De dag erna is het stralend weer, al waait het wel weer heel hard. Met weemoed nemen we afscheid van de Hahellerenhytte. Een hutje om niet te vergeten!

Heb jij wel eens overnacht in een verlaten berghut? Laat een reactie achter!

Dit artikel is geschreven door Ezra Noordermeer. Ze is een actieve buitensporter die o.a. houdt van hiken, trailrunnen en sportklimmen. Lees meer verhalen van Ezra op haar buitensporten blog >