Zaterdag gaan we, na al een dagje geskied te hebben, opnieuw de Kitzsteinhorn op. Die dag zullen de temperaturen in Kaprun oplopen tot 30 graden. Dus staan wij al om 8 uur te trappelen van ongeduld. En nee, wij zijn niet de enigen en zeker niet de eersten. Skiploegen uit Italië en Slovenië zijn ons voor. Als de deur stipt om 8.15 uur open gaat, is het flink duwen geblazen om een fatsoenlijk plekje te bemachtigen in de Panoramabaan. De gletsjerjet (de andere kabelbaan die je naar boven brengt) gaat pas in het najaar weer open als er meer wintersporters worden verwacht.
Stille restanten
De cabines glijden langzaam langs de restanten van het spoor van het vroegere bergtreintje waarmee op 11 november 2000 een vreselijk ongeluk gebeurde. Een luguber gezicht. Maar je realiseert je daardoor wel dat zoiets iedereen kan overkomen. Bij de brand in de tunnel kwamen liefst 155 mensen om het leven. In het indrukwekkende herdenkingsmonument op de parkeerplaats hangen de foto's en namen van alle slachtoffers.
Flink duwen
De cabine naar de top blijkt inderdaad weer in bedrijf te zijn en dat betekent dat de stoeltjeslift naar de gletsjer het niet meer doet. Dat is wel jammer, want daardoor moet je een flink stuk lopen door het enorme Alpine Center. Daar komt bij dat de skiploegen allemaal veel bagage bij zich hebben waardoor het ook in de grote cabine flink duwen is tijdens deze eerste rit naar boven.
Skiën tot de voormiddag
Geen tijd voor koffie boven, het is bijna kwart voor negen en we moeten snel de piste op. Want het is nu al 6 graden boven nul en het zal vandaag steeds warmer worden. De gletsjershuttle brengt ons vanuit het bergstation naar een van de vier pistes. Ook de hoogste sleeplift is nu ook open en dat is een zegen, want de piste naast deze lift is in 'winterse' conditie. De lager gelegen pistes gaan in eerste instantie nog wel, maar als er later meer mensen hun bochten hebben gedraaid wordt het lastig skiën. Niet te veel snelheid, ski's zo plat mogelijk de bocht in sturen en snel draaien. Zo ski je -samengevat- op zomerse sneeuw. Vandaag kunnen we met de sleeplift en de shuttle terug naar het bergstation voor koffie met een punt taart. Daarna skiën we nog tot half twaalf, maar dan is het gebeurd met de sneeuwkwaliteit en besluiten we er een punt achter te zetten.
Extra uitdaging
De afdaling naar het Alpine Center is lastig, met een extra uitdaging aan het einde van de piste. Vele tientallen wandelaars vergapen zich aan die enkele skiër die naar beneden komt. En die begrijpen natuurlijk niet dat je in deze sneeuw niet je beste stijl kunt laten zien... Maar dat is niet het enige. Midden op de piste bevinden zich complete families uit Saoedi Arabië en de golfstaten. Fotograferende en filmende vaders, spelende kinderen en gesluierde vrouwen die vermoedelijk nog nooit sneeuw hebben gezien. Je ziet de Arabische toeristen overigens overal in de omgeving van
Zell am See. Niemand kan ons precies vertellen hoe dit is ontstaan. Maar de toeristenindustrie verdient er duidelijk flink aan.
Beneden is het inderdaad dertig graden. Het is half één en de korte broek kan aan. Winter en zomer op één dag. Een even verwarrende als heerlijke combinatie.
Over Kees
Skiën is voor Kees als een tweede leven. In het normale leven is hij geen snelheidsduivel, maar op de piste…Hij gaat meerdere keren per jaar naar de bergen. Zijn favoriete skigebieden liggen vooral in Zwitserland.