Bergrestaurants zijn er in alle soorten en maten. Groot, klein, mooi, lelijk, wel/geen uitzicht, gezellig, ongezellig. Uiteraard kun je over smaak flink twisten. Maar volgens mijn eigen criteria staat er één bergrestaurant op nummer één: het Hoadlhaus op de Axamer Lizum. Alle wintersporters maken het mee: je wilt gaan lunchen in bij voorkeur een restaurant bovenop de berg. Maar al om 12 uur zijn helaas alle tafels bezet. Helemaal rampzalig is de situatie bij slecht of superkoud weer. Dan moet iedereen binnen eten en kun je een fijne plek in het restaurant helemaal schudden. Typisch gevalletje van te weinig capaciteit.
Gezelligheid is niet altijd vanzelfsprekend
Natuurlijk zoek je tussen de middag een gezellige eetgelegenheid uit, want je bent met vakantie en je wilt het graag leuk hebben samen. Toch? Maar gezelligheid is in een bergrestaurant niet vanzelfsprekend. Dat kan met de architectuur te maken hebben (er zijn voldoende restaurants die op een soort bunker lijken) of met de inrichting (in veertig jaar niks veranderd). Ook de bediening speelt een rol. Ik geef het je maar te doen: allemaal ongeduldige wintersporters die ongeveer op hetzelfde moment zo snel mogelijk hun eten naar binnen willen werken. Je kunt moeilijk je personeelsbezetting afstemmen op het hoogtepunt van de dag (of wel?). Tja, houd onder die omstandigheden als ober je humeur maar eens op peil. Of als kok of caissière in het zelfbedieningsrestaurant.
Van het uitzicht genieten
En dan het uitzicht. Op het terras wil je bij helder weer alle besneeuwde bergtoppen van de Alpen zien. Nou ja, álle… dat is misschien wat te veel van het goede. Maar je wilt wel genieten van de witte bergwereld. Nou is dat op de meeste terrassen wel het geval. Zelfs het uitzicht op een rotswand kan nog heel spectaculair zijn. Maar dan moet je geen schreeuwerige buren hebben en je ook niet ergeren aan die eeuwige, te harde muziek waarop je nou nét niet zat te wachten.
Mijn favoriete bergrestaurant: Hoadlhaus
En daarom… wil ik graag de loftrompet steken over het Hoadlhaus, bovenop de
Axamer Lizum
bij Innsbruck (ruim 10 jaar geleden geopend). Wat een ongelofelijk fijn restaurant. Hier is een architect aan te pas gekomen (Klaus Mathoy) die met respect voor bezoekers en natuur een pareltje heeft ontworpen. Liefst 600 zitplaatsen en toch geen massaal gebouw. Bij mooi weer kan de glaswand in delen worden geopend waarmee het terras nog met 400 plaatsen uitgebreid kan worden. Veel licht en ruimte dus en energiezuinig ontworpen. Inclusief uitzicht op
Innsbruck. Klaus Mathoy won met dit restaurant in 2009 een prestigieuze prijs. Hij tekende ook voor twee skirestaurants in de omgeving van
Serfaus
(Massner en Mösertal). Mocht je in de buurt van Innsbruck zijn, bezoek dan eens het kleine, maar uitdagende skigebied van de Axamer Lizum. En ga uiteraard lunchen in het Hoadl Haus.
Wat is jouw favoriete bergrestaurant en waarom? Laat een reactie achter!
Over Kees
Skiën is voor Kees als een tweede leven. In het normale leven is hij geen snelheidsduivel, maar op de piste…Hij gaat meerdere keren per jaar naar de bergen. Zijn favoriete skigebieden liggen vooral in Zwitserland.