Solo skiën in Ischgl

1 april 2011 door Miranda in 'Reisverslagen'' | 1 Reactie(s)

Soms kan het heerlijk zijn om een (dag)deel alleen de skiën. Lekker in je eigen tempo, met niemand overleggen waar je heengaat en niet wachten op elkaar. Oké, in de lift kan het dan wel wat saai zijn, maar soms heb je ook de leukste gesprekken. Toen we afgelopen woensdag in Ischgl waren om te boarden, zag ik een aantal afdalingen die ik graag op de ski’s zou willen doen. Vrijdagochtend neem ik, in m’n eentje, de eerste lift naar boven in Ischgl.

Het is toch wel bijzonder om als eerste in de lift te zitten!

Leeg, helemaal leeg!

“Dan ga je toch lekker!” zeggen de mannen als ik hen op donderdag vertel dat ik nog een ochtend naar Ischgl wil, het liefst alleen. Terwijl zij op deze laatste dag van onze vakantie geen haast hebben, stap ik om 08.30 uur in de eerste gondel in Ischgl. Ik heb beloofd dat ik voor de lunch terug ben in Galtür, maar voor die tijd heb ik ‘nog veel te doen’. In de eerste stoeltjeslift is het echt genieten. Er is niemand voor me en de pistes zijn leeg, helemaal leeg! Dat is iets wat je in Ischgl niet zo snel ziet. Bovenop de Idjoch geniet ik even van het uitzicht en de rust, voor ik de eerste sporen in de vers geprepareerde piste richting Samnaun zet.

Zelfs het terras is nog leeg om 10.00 uur.

Ai, ai, ai wat ijzig

Vanuit de Tridalp neem ik 3 liften in verschillende richtingen en na de eerste 4 afdalingen, las ik een korte pauze in om iets te drinken. Het is inmiddels 10.00 uur en langzaam wordt het drukker op de pistes. Ik neem de lift naar de Greitspitze, omdat ik richting Höllkar wil voor de skiroute 26. Bovenop de Greitspitze neem ik de zwarte piste 14a. Ai, ai, ai, wat is deze piste ijzig! Daar schuif ik dan op mijn brede allmountain ski’s over het harde ijs. Op dit moment zou ik graag een paar scherpe slalomski’s onder m’n voeten hebben.

Wat is dit heerlijk!

Beneden gekomen pak ik snel de twee liften die me bij de ‘extreme skiroute Höllkar’ brengen. Ik heb deze route een jaar geleden ook eens genomen, destijds met verse sneeuw, maar nul zicht. Vandaag schijnt de zon volop, de route is verspoord, maar de sneeuw is echt prima. Heel even twijfel ik als ik boven sta, want er is niemand! Na het eerste steile stukje stop ik om even op adem te komen. Wat is dit heerlijk! Als ik met verzuurde benen beneden sta, kijk ik op m’n horloge, het is bijna 11.00 uur. Zal ik nog een keertje?

Na het eerste steile stukje is de route overzichtelijk, maar best diep.

De sneeuw is verspoord, maar de kwaliteit nog super.

Rustige dalafdaling

Gezien de tijd en mijn verzuurde benen, besluit ik nog één keer naar de Palinkopf te gaan en vervolgens relaxed via de blauwe nr. 23 af te dalen. Nog één lift richting Idalp en dan is het tijd op terug naar het dal te gaan. Op dit tijdstip van de dag neemt nog bijna niemand de daladaling, lekker hoor! Om 11.45 uur sta ik weer bij de auto en om 12.30 uur zit ik weer in de lift in Galtür om samen met de anderen te lunchen. Ik heb het idee dat ik er al een hele dag op heb zitten!

Onvergetelijke week

‘s Middags nemen we nog een paar pistes en dan sluiten de week, in het zonnetje, bij ons vaste terras af. Wat een onvergetelijke en heerlijke wintersportweek was dit!

Lees ook het eerste deel en tweede deel van mijn week in Galtür en Ischgl.

Meer informatie over Ischgl? Klik hier >>

Reactie(s)

Terug naar boven ▲

Over Miranda

Eigenlijk is Miranda in het verkeerde land geboren. Wintersport is niet alleen een passie voor haar, je kunt het gerust een verslaving noemen. Ze reist regelmatig af naar de Alpen en praat ons vervolgens bij via haar blogs.