Daar stond ik dan met mijn jarenlange sneeuwervaring en mijn skileraar-diploma op zak. Klaar om de geheimen van het rollende tapijt te ontdekken. Nou ja, ‘klaar’.. eigenlijk vond ik het ontzettend spannend. Nog nooit op een borstelbaan geskied, nog nooit indoor-zonder-sneeuw.
Gezonde spanning
Een kennis kwam met het idee om ons in Nederland alvast wat voor te bereiden op het aankomende wintersportseizoen. Skiën op een indoorbaan is daar natuurlijk de uitgelezen mogelijkheid voor! Werken aan je conditie, aan je techniek, aan je gevoel. Met gezonde spanning arriveerde ik bij de baan. Skischoenen aan, skibroek en een t-shirt. Handschoenen, helm en trui achterwege gelaten – ook best een raar idee eigenlijk. De aardige en behulpzame skileraar gaf ons de ski’s en we stapten op de stilstaande mat. Handen vast aan de reling aan het begin van de mat, een laatste gespannen blik in de spiegel tegenover ons, niet wetend wat ons te wachten stond.
Dit is leuk!
Mat aan, band begint te rollen, skies glijden, voor- en achterbewegingen, zijwaartse bewegingen. Yes! Het lukt! De eerste pflug-stand (pizzapunt), gewichtsverplaatsing en de eerste bocht is een feit. Dit is leuk!
De baan is onvergeeflijk
Al snel merk ik dat de baan onvergeeflijk is. Alle spieren zijn aangespannen, mijn hele lijf is continu alert. Elke verkeerde beweging wordt ruw afgestraft door de baan. Maar ach, dat kan zeker geen kwaad, want zo ontwikkel je je skitechniek alleen maar meer. Na tien minuten pizzapunt zijn we moe en bezweet. Mijn benen willen niet meer en gelukkig mogen we er even ‘af’. Grappig om op deze manier te wintersporten. Het gevoel van op de ski’s staan is heerlijk, de bewegingen, het glijden. Even zit ik met mijn hoofd in de bergen en geniet ik van het warme zonnetje dat op mijn gezicht schijnt. Al snel wordt ik uit mijn droom geholpen; de zon schijnt door het raam en voor me wacht de band alweer met smart op de volgende ski-stappen: parallel skiën!
Zie ik daar een X-been?
Parallel skiën blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Daar sta ik met mijn goede gedrag. Te ver doordraaien in de bocht en mijn skies worden gegrepen door het tapijt en meegenomen naar boven. Niet te nonchalant worden! Dus terug naar de concentratie, mijn angst voor het onbekende opzij zetten (ik durf niet!) en dan lukt het; mijn eerste parallelle bocht, wat een heerlijk gevoel! Ik ben niet meer van de baan af te slaan, bocht na bocht na bocht carve ik over de berg als een volleerd professional. Ik voel me alsof ik de hele wereld aan kan en me nu direct moet opgeven voor de WorldCup Slalom bij de dames. Maar dan kijk ik naar mezelf in de grote spiegel die recht tegenover de skibaan hangt en word ik met mijn neus op de feiten gedrukt: zie ik daar een X-been? Ga ik wel genoeg door mijn knieën? Sta ik niet te ver achterop? Maak ik wel voldoende gebruik van de vering van mijn skies?
Kilometers afgelegd
Er is nog genoeg te verbeteren dus. Leuk om te doen, goed voor mijn techniek, uitstekend voor mijn uithoudingsvermogen en conditie. Want op een echte berg sta je altijd heerlijk stil om even te genieten van de zon en het uitzicht. Maar nu rolt de band maar door, kilometers heb ik afgelegd! Voor mij was dit een geslaagde dag. Komende week heb ik nog twee keer een uur les geboekt. Ik kijk er nu al naar uit om mijn verbeterde technieken te toetsen in de sneeuw.
Wie heeft er ervaring met skiën op een indoor-skibaan en daarna in de echte sneeuw?
Lenneke werkt voor Snow Experience dat skisafari’s organiseert in de grote Oostenrijkse skigebieden en daarnaast runt ze reisbemid-delingsbureau Op Reis. Deze winter houdt ze ons op de hoogte van haar belevenissen in de wintersportdorpen, bij de skischool of in de kroeg.