Op verschillende plaatsen in de Alpen kun je bovenop een berg overnachten in een iglo. Hoe leuk ook: één nacht is voldoende. Een nacht vol kou, snurkende collega's en gezelligheid. Nee, ik zou geen eskimo willen zijn.
15 graden onder nul
Ik doe het niet. Nee, ik doe het NIET! Het is 15 graden onder nul en er is sprake van een heuse sneeuwstorm op de Zuidduitse Nebelhorn (Oberstdorf). Ik overnacht met zes collega’s in één van de tien iglo’s op deze berg. Met als extra attractie: een hot tub in de open lucht, zo’n dertig meter verwijderd van de relatief warme iglo (0 graden).
Hottub in de open lucht
Het is negen uur ’s avonds en drie écht dapperen onder ons hebben de tocht naar het warme bad al gemaakt. Uitkleden, zwemkleding aan, met een oerschreeuw de buitenlucht in en dan op je blote voeten door de sneeuw richting hot tub. De watertemperatuur is 39 graden. Beheerder Achim houdt dit nauwlettend in de gaten, want wanneer de temperatuur onder de lichaamstemperatuur komt (37 graden) kan onderkoeling optreden. Zonder dat je dat door hebt, omdat de buitentemperatuur zo laag is.
Zodra je in het warme water zit is het heerlijk.
Het is kkkkoud!
Uiteindelijk ga ik overstag, vooral omdat dit de enige manier lijkt te zijn om het warm te krijgen voordat de ongetwijfeld koude nacht begint. Bij het uitkleden in onze iglo moet je je echt vermannen. Het is kkkkkoud! Dan zwaait de deur open en begint de sprint naar het warme water. Gek genoeg valt het mee met de kou. Misschien omdat je dit in je hoofd veel erger had voorgesteld? Eenmaal in het warme water, is de ellende even voorbij. Een muts is absolute noodzaak. Je verliest namelijk enorm veel warmte via je hoofd. Af en toe komt er een Duitse gast kijken naar die maffe Nederlanders. Geen enkele Duitser waagt de tocht naar de hot tub. Dan begint de mentale voorbereiding op de terugweg... Je lichaam is nat en koelt in de kou extra hard af, zo verwacht ik. Maar ook nu valt het allemaal ontzettend mee. Totaal geen last van de kou omdat mijn lichaam helemaal is opgewarmd. Snel warme kleding aan en terug naar de ijsbar voor een afzakkertje.
Niet pinkeln
Eerder op de dag worden we keurig ontvangen in het bergstation van de Nebelhorn in Oberstdorf en krijgen we uitvoerig uitleg over de bouw, het verblijf én de gevaren. Het stemt toch wel enigszins tot nadenken wanneer je hoort dat er al enkele mensen met hartproblemen met de kabelbaan of de helikopter moesten worden afgevoerd. Pech ook voor mensen met een zwakke blaas: de wc-iglo is alleen door de buitenlucht bereikbaar. En ook de mannen moeten op de bril zitten: naast de pot plassen en pinkeln in de open lucht leidt tot onaangename gele plekken in de sneeuw en dat is niet de bedoeling.
Met z'n vieren naast elkaar
Na gezamenlijk van de zonsondergang te hebben genoten, lopen we een paar honderd meter omlaag naar de iglo’s. Daar krijgen we nog een keer uitleg over gebruik van de slaapzakken. Het zijn speciaal voor dit doel gemaakte exemplaren met een inlay (die overigens aanvoelt als een dwangbuis waarin je hooguit je teen kunt bewegen). De inlays worden na gebruik steeds opnieuw gewassen. Je slaapt met maximaal vier mensen naast elkaar in de iglo. Op een ijsbank, waar -als isolatie- dierenhuiden op liggen. Dat geeft de iglo toch wel een heel bijzondere aanblik. Dat geldt overigens ook voor de vele ijssculpturen, het resultaat van een regionaal kunstproject.
Het restaurant waar de kaasfondue geserveerd wordt.
Luidruchtige Nederlanders
Dan is het tijd voor eten. In de barruimte krijgen we per groep Allgäuer kaasfondue voorgeschoteld. De vele aanwezige Duitse gasten kijken verbaasd naar het groepje luidruchtige Nederlanders: hoe kan het toch dat die Hollanders altijd zo’n lol hebben...?
Vaak wakker
Het slapen gaat wonderwel redelijk. Thermokleding, een fleece, sokken en een muts zijn voldoende om jezelf op temperatuur te houden. Natuurlijk word je vaak wakker, maar gek genoeg niet van de kou. Eerder van het geronk van niet nader te noemen collega’s... Om acht uur word je gewekt met een vers kopje thee, voor het ontbijt moet je vervolgens omhoog lopen naar het bergrestaurant. Dat is een enorme sleeppartij omdat we ook onze ski’s en schoenen bij ons hebben. Het plan was om direct vanuit de iglo’s op de ski’s te stappen. Als eerste de piste op, dat lijkt ons wel wat. Helaas is het die ochtend ontzettend slecht weer. Het sneeuwt en er is geen hand voor ogen te zien. De Nebelhorn doet zijn naam eer aan... We vragen of onze bagage misschien met de sneeuwscooter naar boven gebracht kan worden, maar Achim maakt duidelijk dat het bagagerek bedoeld is voor het vervoer van het beddegoed en afval. Het is een barre en vooral vermoeiende tocht naar boven. Halverwege scheurt de sneeuwscooter ons voorbij. Het bagagerek is deels nog leeg... We balen als een stekker.
Mist
Na het ontbijt nemen we de hoogste stoeltjeslift met in ons achterhoofd om straks de steile (deels zwarte) afdaling naar Oberstdorf te gaan maken. Maar er valt die ochtend niet te skiën. We lijken wel een stel beginners: als je stilstaat denk je dat je glijdt en andersom. Een paar skileraren raden ons af de afdaling te maken. Veel te gevaarlijk. We nemen de kabelbaan naar beneden. Bij het middelstation breekt de zon door. Met de taxi rijden we snel het Oostenrijkse Kleinwalsertal binnen en maken we de hele middag de pistes op de Walmendingerhorn in Mittelberg onveilig. We kunnen het nog!
Over Kees
Skiën is voor Kees als een tweede leven. In het normale leven is hij geen snelheidsduivel, maar op de piste…Hij gaat meerdere keren per jaar naar de bergen. Zijn favoriete skigebieden liggen vooral in Zwitserland.