Nostalgie in Kleinwalsertal

Het leek zo'n goeie winter te worden, maar inmiddels heeft de dooi in nauwelijks twee weken tijd hard toegeslagen. Nee, dit is niet de weersverwachting van collega Eric Chavanu, maar een beperkt klaagzangetje vanuit Oostenrijk. Ik zat dit weekend in Kleinwalsertal (Mittelberg) en het zag er tamelijk groen uit. Maar schijn bedriegt - nou ja: een beetje dan.

Bijzonder gebied

Kleinwalsertal is een bijzonder gebied. Het dal hoort formeel bij Oostenrijk vanaf het moment dat Sigmund von Tirol (ja, die bestond echt) zich het dal in 1451 toe-eigende. Economisch is Kleinwalsertal volledig afhankelijk van Duitsland. En dat is logisch want je kunt de vier plaatsjes Riezlern, Hirschegg, Mittelberg en Baad uitsluitend vanuit Duitsland bereiken. Oberstdorf is dan ook de poort naar deze Oostenrijkse enclave.
Voor mij is dit gebied in meer opzichten interessant: ik heb er 35 jaar geleden leren skiën. En het is heel bijzonder om na zo'n lange tijd terug te komen en te zien dat het dal zijn authenticiteit niet helemaal heeft uitgeleverd aan de ski-commercie en het toerisme. In de praktijk betekent dit dat je gewoon wat meer geduld moet hebben bij de liftjes, dat de liftbediende altijd een praatje maakt met iedereen en dat skiërs elkaar allemaal lijken te kennen. Natuurlijk ben ik teruggegaan naar het heuveltje waar mijn zwager mij destijds onvrijwillig vanaf duwde voor mijn eerste afdaling. Zijn woorden echoën op de een of andere manier nog altijd na in mijn hoofd: 'Ski's in een taartpunt en druk geven'. Hoe simpel kan wintersporten zijn!

Drie skigebieden

Goed, Kleinwalsertal anno 2011. Het dal kent drie skigebieden die niet aan elkaar zijn verbonden: de Walmendingerhorn, de Ifen en Kanzelwand/Fellhorn, dat ook wel het Zweiländerskigebiet wordt genoemd. De bergstations liggen allemaal rond de 2000 meter. Op je meerdaagse skipas zit ook nog de Nebelhorn in het Duitse Oberstdorf en dat is zeker de moeite waard, want het uitzicht vanaf de ruim 2200 meter hoge top is adembenemend.
Omdat we maar drie dagen kunnen skiën, kiezen we vandaag voor twee gebieden: de Walmendingerhorn en de Ifen. Vannacht heeft het maar weer eens flink geregend, maar hogerop ook gesneeuwd. We denken dat het misschien wel druk is (zaterdag), maar dat is helemaal niet het geval. De dame achter het loket waarschuwt vast dat de dalafdaling (700 m. hoogteverschil) gesloten is. Als je bij het dalstation om je heen kijkt, begrijp je wel waarom: veel groen en een paar smerige witte plekken... Het skigebied hier in Mittelberg is normaalgesproken verbonden aan enkele beginnersliften in Hirschegg, maar het is vandaag niet mogelijk die te bereiken. En zo te zien de komende tijd ook niet...

Verrassend goed

Boven lijken de omstandigheden verrassend goed. Hoewel de gondel al veertig jaar oud is, is het bergstation supermodern met een hippe lounge-achtige bar en een lift waarmee je vanaf de piste weer terugkomt bij het bergstation. Er zijn twee vlotte stoeltjesliften, maar het gebied blijft beperkt. De helft van de pistes is dicht. De pistenbully heeft weliswaar 's avonds alles mooi vlak gemaakt, maar daarna is er vijf centimeter sneeuw gevallen op de zompige sneeuw. Het motto van vanochtend is dan ook: iedereen trekt z'n eigen spoor en dat leidt hier en daar tot flinke hopen natte sneeuw op de piste. Bovendien zijn er veel families met kinderen én paadjes: een dodelijke combinatie voor wie even lekker vlot naar beneden wil.
Na anderhalf uur houden we het voor gezien en rijden met de auto via een smalle bergweg omhoog naar de Auerhütte, waar de Ifen2000-lift vertrekt. Onze nostalgische gevoelens komen weer helemaal terug als we zien dat de stoeltjeslift ook na 35 jaar niet is veranderd. Boven is wel alles anders: een moderne stoeltjeslift brengt je naar het bergrestaurant iets boven de 2000 meter. Er is ook nog een lange sleeplift die onder de kenmerkende rotswand van dit gebied langsloopt. Ook deze lift kon ik mij nog goed herinneren, omdat deze op een gegeven moment naar beneden loopt waarbij je erg veel moeite moet doen om überhaupt te blijven staan. Dat was 35 jaar geleden al zo en nu dus ook nog steeds.

Gesloten

Ook hier zijn enkele pistes gesloten en is de dalafdaling niet mogelijk. We ontdekken een rode piste die lekker skiet (wel met smalle doorgangen), totdat je beneden een bepaalde grens in de papsneeuw terechtkomt. Dan is het allemaal een stuk minder. Later op de middag proberen we de blauwe afdaling en die is eigenlijk een stuk leuker én langer. Naarmate de middag vordert wordt het kouder en gaat het skiën daardoor steeds beter. Maar ach, eigenlijk moet je hier niet zozeer komen om te skiën, maar voor het geweldige witte landschap. Mooi! Net op tijd pakken we de lift terug naar het dal en eindigen we deze leuke dag (af en toe zon) met een Goulashsoep en een biertje. Om de prijs lachen we maar, want het is hier in onze ogen belachelijk goedkoop!