De onvergetelijke route naar Livigno

Snowplaza medewerkster Miranda vertoeft inmiddels in de sneeuw van Livigno. Maar er komen was makkelijker gezegd dan gedaan met al die sneeuw van de afgelopen dagen. Lees hoe het Miranda verging tijdens haar barre tocht over bergpassen en besneeuwde snelwegen. Er leiden vele wegen naar Rome, maar slechts enkele naar Livigno. Toch was het lastig kiezen uit die paar routes. Wat is nou de snelste en beste route? Via Zwitserland of Oostenrijk? Wel of niet met de autotrein. Moeten we gehoor geven aan weer- en verkeersalarmen? Hierbij het verslag van onze onvergetelijke tocht naar Livigno afgelopen zaterdag.

Heel Nederland op z’n kop

Vrijdag 17 december 2010; een weer- en verkeeralarm. Heel Nederland staat in de file door hevige sneeuwval, de NS raadt aan om niet met de trein te gaan reizen. Het advies is thuis te blijven en niet de weg op te gaan.....Hmmm, laten wij nou net het plan hebben naar de Alpen te gaan, Livigno dit keer. Een wintersportdorp dat toch al een „goede“ reputatie heeft als het gaat om bereikbaarheid. Maar, alarm of geen alarm, wij willen toch echt gewoon naar de sneeuw.

Omgaan met sneeuw

We besluiten even te wachten tot de meeste files in Nederlad zijn opgelost en vertrekken vrijdagnacht om 03.30 uur uit Noord-Holland. Op de lege ring van Amsterdam geven de borden aan dat je 50 km/u moet rijden, terwijl de weg eigenlijk prima is. Vervolgens geven de signaalborden in een scherpe bocht max. 90 km/u aan. Nee, in Nederland lijken zelfs de instanties nog niet helemaal te weten hoe we om moeten gaan met sneeuw op de weg.

Autotrein of bergpas

Mede door de weersomstandigheden hadden we van tevoren besloten via Basel, Zürich naar Klosters te rijden om daar de autotrein door de Vereinatunnel te nemen. Maar in Zwitserland schijnt de zon en is de lucht strak blauw. We overwegen om toch via de Julierpas en St. Moritz naar Livigno te gaan. Een prachtige route en je omzeilt zo de autotrein. Maar aangezien we al zo lang onderweg zijn blijven we toch bij ons eerste plan, de autotrein.

Meer dan een beetje sneeuw

Als we riching Klosters rijden zien we dat de Flüela-pas open is. Enigszins verbaasd pakken we de kaart er nog even bij. 28 kilometer over een bergpas is leuker, goedkoper en wellicht sneller dan met de trein (op zaterdag schijn je nog wel eens te moeten wachten bij de autotrein). Volledig overtuigd, dat als de pas “open” is hij ook wel “redelijk” sneeuwvrij zal zijn, slaan we bij Davos linksaf richting de Flüela-pas. Maar, de weg is wit, errúg wit! Hier ligt meer dan een “klein beetje” sneeuw.

Pas op: een snowboarder op de weg

Na een korte twijfel en het volste vertrouwen in de vierwielaandrijving van onze auto klimmen we omhoog door het witte landschap. Wat is dit geweldig! We komen een paar Zwitserse auto’s, een snowboarder en een skiër tegen en verder niemand! Hoewel er veel sneeuw ligt, hebben we minder last van slippen dan op de provinciale weg bij Hoorn aan het begin van onze reis. Het is eigenlijk prima te doen en we genieten volop van de prachtige omgeving en het mooie weer. De Flüela-pas hebben we omgedoopt tot “fluwelen-pas”, de sneeuw onder de banden voelt als fluweel.

Little Tibet

Om iets voor 17.00 uur is het tijd voor het laatste obstakel van onze reis; de Munt la Schera tunnel. Deze tunnel, die maar in één richting tegelijk gebruikt kan worden omdat hij zo smal is, is de enigste mogelijkheid Livigno te bereiken vanuit het noorden. Op zaterdag overdag zijn er speciale tijden om het dorp in en uit te gaan (05.00 uur tot 10.00 uur uitgaand verkeer en van 10.00 uur tot 16.00 uur inkomend verkeer), daarna wordt het afgewisseld. We hebben geluk; na 10 minuten wachten op de parkeerplaats mogen we beginnen aan de laatste etappe van onze reis. We zijn blij dat we er eindelijk zijn en snappen na deze reis helemaal waarom Livigno ook wel “Little Tibet” genoemd wordt. En dat is niet alleen om de ligging; de thermometer geeft -21 graden aan.