Fügen staat niet bekend om haar bruisende après-ski, maar in de bus naar Hochfügen kreeg ik toch de deksel van een geslaagd stapavondje op m’n neus. De lauwe restanten zure alcohol in mijn maag begonnen op te spelen terwijl ik dacht: wie heeft in gods-naam bedacht dat we zo nodig met de bus moeten in plaats van gewoon in Kaltenbach te starten? Oh ja… Dat was ik.
Het gebied van Hochfügen
Na het slingerende busritje ternauwernood te hebben overleefd, stapte ik opgelucht het Hochfügense landschap in. Het zonnetje scheen en mijn kater verdween. We besloten snel op pad te gaan. Het skigebied dat zich voor ons uitstrekte was van alle markten thuis. Voor beginners waren er sleepliften met relatief makkelijke afdalingen om goed aan de techniek te kunnen schaven. Wij gingen voor het zwaardere werk. Althans, dat was de bedoeling.
Lichtgrijs
Elk skigebied wil graag een aantal zwarte lijntjes op de pistekaart hebben staan. De richtlijnen voor welke pistes blauw, rood of zwart zijn, worden daarom nog wel eens met een korreltje zout genomen. Zwart is dus niet altijd zwart en rood niet altijd rood, maar dit was de eerste keer dat ik op een 'zwarte' afdaling moest prikken om vooruit te komen. Op naar Hochzillertal.
Stephan Eberharter
Hochzillertal is de thuishaven van de Oostenrijkse skiër Stephan Eberharter en volgens goed gebruik is er een afdaling naar de plaatselijke held vernoemd. Op een zwarte piste die de naam draagt van een professionele maniakale kanonskogel, zul je wel niet hoeven prikken dacht ik, dus ik kon aan de bak. Gelukkig was de “Stephan Eberharter” ongeprepareerd en buckelig als een puisterige puber, precies zoals een zwarte afdaling hoort te zijn.
Hochzillertal is een allround skigebied met voor ieder wat wils. Pistes van alle niveaus en twee funparks met rails, pipes en jumps. En terwijl ik me hier uitstekend vermaakte, raakten mijn brandstofreserves langzaam uitgeput. Tijd voor de lunch!
De Kristallhütte
Voor de lunch traden wij de Kristallhütte binnen, alwaar wij on-wetend verwachtten schnitzels en bratwursten aan te treffen. Ten onrechte. We schoven aan voor wat een voortreffelijk vier-gangen-diner zou gaan worden. Vooraf een “Kleiner Gruß aus der Hütten-küche”, op de voet gevolgd door een zachtaardige “Kürbicreme-suppe”. De “Gratinierter Kalbsrücken mit knuwprigen fisolen und Tomatensalsa” werd afgeblust met een “Topfensouffle mit Gemüsesalat” en bij elke gang werd een stevig glas wijn geserveerd, dus na afloop viel het overdadige zonlicht ons rauw op het dak. Maar potverdorie wat was het lekker!
Deze vrolijke tafelgenoot vond het ook erg lekker...
Harakiri
Een paar uur later zetten we koers richting het dal. De dalafdaling viel helaas vies tegen. Door omstandigheden was deze bijzonder ijzig geworden en toen we allemaal heelhuids onder bij de Hoch-zillertalgondel waren aangekomen hadden we die borrel op dat bijzonder gezellige terras dus echt verdiend. Helaas stond onze taxi alweer klaar, wat aan de andere kant misschien ook wel een goede zaak was. Morgen stond immers de Harikiri van Mayrhofen op het programma. En daar wilde ik niet met een zure maag en weke benen aan beginnen.
Wordt vervolgd…
Over Joeri
Toen hij net kon lopen werd Joeri direct op de ski’s gezet bij opa en oma in de achtertuin in Westendorf. De liefde voor dit dorp, de sport en Oostenrijk was geboren en is nooit meer weggegaan.