Regelmatig krijg ik de vraag: 'Wat is jouw favoriete skigebied?'. Het antwoord op deze vraag vind ik niet makkelijk, want ik heb veel favorieten. En mijn lijstje favorieten verandert ook steeds. Zo hield ik eerder van grote skigebieden om lange dagtochten te maken, maar ben ik tegenwoordig meer fan van kleine rustige gebiedjes waar ik alle ruimte heb om lekker van de piste te knallen. Maar toen vroeg iemand me laatst: 'Waar wil je echt nooit meer heen?'. En die vraag bleek toch nóg lastiger te beantwoorden. Na lang denken was er toch een plek waar je me niet snel weer zult tegenkomen...
Geef me een berg met sneeuw en ik ben blij
Hoeveel skigebieden ik bezocht heb? Ik ben ooit eens begonnen met tellen en gestopt ergens bij 100, inmiddels zijn het er nog veel meer geworden... Je kunt dus gerust stellen dat ik veel skigebieden en dorpen gezien heb. Mazzelaar inderdaad en genoeg vergelijkingsmateriaal. Ik heb ook absoluut mijn favorieten. Zo mag je me ieder jaar naar Val Gardena sturen, kom ik graag in het rustige Galtür, vind ik Mürren één van de meest romantische plekjes in de Alpen en vond ik skiën in Canada waanzinnig. Maar als ik erover nadenk is eigenlijk mijn conclusie dat ik op elke berg met sneeuw heel erg blij word.
Dit gevoel krijg ik van bergen en sneeuw
Witte banen door een groen landschap
Maar ik heb ook zeker ervaringen waar ik minder blij van werd. Dit had vaak meer te maken met het seizoen (drukte) of de sneeuwcondities. Zo stond ik een keer op witte banen in een groen landschap in het dorp waar de meeste sneeuw van de wereld valt: Damüls. Ik had precies de verkeerde timing, maar dat wil niet zeggen dat ik hier nooit meer heen wil. Er ligt daar meestal namelijk wél veel sneeuw. Ik werd 'jaloers' toen ik de beelden van collega Hannes zag. Ook heb ik vreselijk lange rijen meegemaakt tijdens de kerst in skigebieden waar het een paar weken later fantastisch was.
Van dit soort uitzichten wordt niemand echt blij
Overvolle skigebieden en langzame liften
Het is duidelijk: ik knap het meeste af op slechte sneeuwcondities, waardeloos geprepareerde pistes en overvolle skigebieden. En ik word ook niet altijd even blij van pistes waar ik meer Nederlands dan de plaatselijke taal hoor. Maar als ik moet kiezen dan sta ik op een grauwe zaterdag in januari toch liever in een overvol Winterberg, dan dat ik in de rij bij de AH sta. En soms vind ik een oude, langzame stoeltjeslift heerlijk om even uit te rusten, terwijl ik op andere momenten denk: 'KOU-HOUD, zijn we er al?'. Sleepliften op ski's in het zonnetje: prima, maar op een snowboard vind ik ze altijd vermoeiend. Verbindingspaden waar je alleen rechtuit glijdt? Saaaai, maar het uitzicht is vaak wel weer leuk.
Oké, er is één plek waar ik echt niet meer heen wil
Heb ik dan echt geen skigebied waar ik nooit meer heen wil? Nee, eigenlijk niet. Maar er is wel één plek waar je me echt niet snel zult tegenkomen en dat is de skibaan in Bottrop (sorry Oosterburen). De piste is, zeker op rustige dagen, prima. Maar wat mij daar het meeste stoort is de helling omhoog naar de lift. Klunen. In de rij staan. En weer een stukje klunen. Het is ongetwijfeld een plek waar je prima een dagje heen kunt voor het echte gevoel in de sneeuw. Voor een strakke prijs heb je hier de hele dag toegang tot de piste en ook nog inclusief eten en drinken, maar ik sla 'm over...
Verse sneeuw en blauwe lucht: dit skigebied kan niet meer stuk
De conclusie...
Ervaringen in een skigebied hangen van vele factoren af, die vaak niet eens met het skigebied zelf te maken hebben. Denk aan het weer, de persoon of personen waar je mee op wintersport bent, de sneeuwcondities en ga zo maar door. Maar wat mij betreft is er dus geen skigebied waar ik echt 'nooit meer naartoe wil', maar op de ene plek heb ik het wel meer naar m'n zin dan op de andere plek. En dat heeft iedereen denk ik!
Over Miranda
Eigenlijk is Miranda in het verkeerde land geboren. Wintersport is niet alleen een passie voor haar, je kunt het gerust een verslaving noemen. Ze reist regelmatig af naar de Alpen en praat ons vervolgens bij via haar blogs.