In de tweede helft van de afgelopen voorjaarsvakantieweek kreeg een groot deel van Zwitserland te maken met bewolking die hinderlijk lang bleef hangen. Door de koude lucht was er sprake van een dikke laag mist die tot boven de 2000 meter reikte. En dan biedt een gletsjer uitkomst.
De drie kantons
Precies op de grens van drie kantons (Waadt, Berner Oberland, Wallis) ligt het Diablerets-gebergte (letterlijk: Duivelsberg). In 1964 werden drie achtereenvolgende kabelbanen aangelegd vanaf de Col du Pillon naar bijna 3000 meter. Daardoor ontstond op de tamelijk vlakke gletsjer een skigebied met -na een aantal jaren- uiteindelijk drie lange sleepliften en mooie brede pistes. De dalafdaling is ronduit spectaculair en ook aan de voorkant van het gebergte ligt nog een heerlijke piste. Door de hoge ligging kun je er tot de sluiting -begin mei- prima skiën. Het gebied gaat pas open wanneer er voldoende sneeuw ligt, op z'n vroegst in oktober.
Bonus voor Gstaad
Voor de mondaine wintersportplaats Gstaad in het Berner Oberland, maar ook voor de verschillende skigebieden in de Waadtlander Alpen (Villars, Les Diablerets, Leysin, Gryon) is het gletsjergebied een echte bonus. Want op het moment dat de lager gelegen skigebieden last hebben van te hoge temperaturen, kun je dus altijd uitwijken naar de Diablerets. Tijdens de afgelopen dagen hebben we nog een kwaliteit van deze berg ontdekt: waar alle gebieden tot 2000 meter last hadden van mist en sneeuwval, kon je bovenop de gletsjer lekker in de zon swingen. Koud was het wel: ongeveer 15 graden onder nul. Maar er zijn ook nadelen: de berg is nogal windgevoelig, vooral bij zuidföhn. Niet zelden worden de kabelbanen dan veiligheidshalve stilgezet. Gelukkig wordt langs de wegen richting gletsjer keurig aangegeven of deze geopend is of niet.
Adembenemend
Iedereen die voor het eerst met de enorme cabine (voor 125 mensen) op de berg arriveert, is verrast door het adembenemende panorama. Vanaf het viewpoint (even doorzetten, want de trap telt behoorlijk was treden) heb je uitzicht naar alle delen van Zwitserland: van het vlakke land richting Fribourg en Bern naar de Franse Alpen (Portes du soleil en de Mont Blanc). Maar het meest spectaculair zijn toch de Walliser bergen, met een duidelijk herkenbare Matterhorn.
Heel goed skigebied
Door al dat moois zou je bijna vergeten dat je er heel goed kunt skiën. De dalafdaling geldt als één van de langste van de Zwitserse Alpen (bijna 16 kilometer). De afdalingspiste over de gletsjer loopt licht naar beneden, maar net op het moment dat je je afvraagt wanneer het moeilijker wordt, begint opeens de zwarte afdaling van de Combe d'Audon ('de kom'). Bovenin is het echt uitkijken geblazen. Het is een smal steil stuk dat in de schaduw ligt. IJzig bovendien. De combinatie beginners-snelheidsduivels is op dit gedeelte voor de gemiddelde skiër niet erg prettig. Hier is het echt belangrijk om je eigen plan te trekken. Maar eigenlijk geldt dit voor de hele piste. Eenmaal beneden wacht de beloning: de familie Zeller bakt hier de bekende Zeller-burgers. En daar heb je gegarandeerd trek in na zo'n afdaling. Een stoeltjeslift brengt je terug naar het restaurant Reusch, aan de Duitstalige kant. Ook hier hier kun je met de kabelbaan afdalen naar de Col du Pillon.
Die-hard
Maar de échte die-hard gaat uiteraard op de ski's naar beneden. Ook deze piste is flink pittig met smalle stukken en veel ijzige paadjes. Als je er dan nog niet genoeg van hebt, kun je met de kabelbaan weer terug naar Reusch en pak je de stoeltjeslift verder omhoog om daarna de piste aan de voorzijde van de berg af te scheuren. Ook in de late middag ligt deze geweldige piste (mét tunneltje) heerlijk in de zon. Als die schijnt tenminste. De afgelopen dagen was dat hier nét niet het geval. Want: die vervelende mist...
Over Kees
Skiën is voor Kees als een tweede leven. In het normale leven is hij geen snelheidsduivel, maar op de piste…Hij gaat meerdere keren per jaar naar de bergen. Zijn favoriete skigebieden liggen vooral in Zwitserland.